Krótki post o ptakach

                Jakiś czas temu trafiłam na wspaniały film autorstwa Dawida Ciemięgi. Niezwykle wzruszający, chwytający za serce, dający wiarę w ludzi. Bez zbędnych wstępów – zapraszam do obejrzenia.

             

                Ptaki, z powodu swojego niesamowitego życia w wymiarze zarówno lądowym, ale przede wszystkim – powietrznym, są dla nas czasem zbyt odległe. Nie doceniamy ich natury, gdyż nie przebywają wobec nas na tyle blisko, abyśmy mogli je poznać. A poznać warto, bo to niesamowite stworzenia. Niestety z winy ludzi niejednokrotnie cierpią i są skazane na śmierć. Ludzka znieczulica w tym nie pomaga, dlatego warto jest mówić o tym jak i dlaczego ptakom należy pomagać.

                Temat jest mi o tyle bliski, że w sierpniu tego roku miałam możliwość krótkiego obcowania z ptakiem. Był to jerzyk (tak, ten sam, którego podziwiać możecie w moich dłoniach na zdjęciu na samej górze). To przecudne maleństwo zostało zwiane na ziemię w Trzęsaczu (dla tych, co nie wiedzą, miejscowość ma bardzo mocno osunięty klif) w bardzo wietrzny i zimny dzień. Szliśmy polną drogą wzdłuż klifu, kiedy zauważyłam, że po ziemi pełznie małe stworzenie, omijane przez turystów, trzęsące się z zimna i przerażenia. Nie znam się na ptakach i wiedziałam, że mogę zrobić więcej krzywdy niż pożytku. Nie wiedziałam co to za ptak, nie wiedziałam w jakim jest wieku, nie wiedziałam czy to normalne, że się czołga, nie wiedziałam czy jest pisklakiem i wypadł z gniazda – nic. Ale musiałam go wziąć, gdyż turystów było coraz więcej, również z psami, prawdopodobieństwo skrzywdzenia malucha rosło z każdą chwilą. Postanowiłam go wziąć na ręce, spróbować podrzucić i zmusić do lotu (wtedy jeszcze nie wiedziałam, że właśnie jerzyki mają problem ze „startowaniem” z płaskich powierzchni), niestety nie udało się mu odlecieć. Zapakowałam go pod kurtkę, opatuliłam i czułam jak ten wtula się we mnie w poszukiwaniu ciepła. Wykonałam kilka telefonów do znajomych weterynarzy, biologów, zaczęliśmy też rozpytywać ludzi w poszukiwaniu pomocy, lecznicy weterynaryjnej – czegokolwiek. Okazało się, że sołtys miasta zna się na ptakach, ma gołębie, więc szybko udaliśmy się do niego. Od razu rozpoznał gatunek, fachowo obejrzał, kazał córkom nałapać much i poszedł umieścić go pod lampą. Serce mi się krajało, gdy go tam zostawiłam, jeszcze bardziej, gdy na drugi dzień znowu przyjechałam specjalnie do tej miejscowości i okazało się, że mimo wysiłków – nie przeżył. Wierzcie lub nie – do dzisiaj nie mogę zapomnieć o tym upierzonym maluchu, który tak gorączkowo szukał schronienia przy moim ciele. Oraz o tym, że nie potrafiłam mu pomóc, chociaż prawdopodobnie nic więcej w tamtym momencie zrobić nie mogłam. Od tamtej pory usilnie edukuję się w zakresie pomocy znalezionym dzikim zwierzętom.

                Zima to również szczególnie ciężki okres dla ptaków, więc bądź uważni, obserwujcie swoje otoczenie i nie bądźcie obojętni na widok osowiałego gołębia, wróbla czy wrony. Te zwierzęta muszą odnaleźć się w trudnym dla nich środowisku, które odebrali im ludzie – czyńmy swoją powinność – nie bądźmy obojętni!

Poniżej zostawiam Wam linki, gdzie szczegółowo jest opisane, co powinniśmy zrobić podczas spotkania się z różnego rodzaju sytuacjami:
Ratujmy Ptaki
Znalazłem ptaka - co robić?
Ptasi Azyl
Ptasie Ogrody
Towarzystwo Przyrodnicze "Bocian"

zdjęcie tytułowe, niezmiennie: Magdalena Reyman
film: Dawid Ciemięga