Duńskie ZOO - co się stało?

                Pewnie większość z Was słyszała już o wydarzeniach w kopenhaskim ZOO. Żyrafa imieniem Marius miała 18 miesięcy, uznano ją za genetycznie niepotrzebną. Mimo protestów i prób wykupienia zwierzęcia, dyrekcja ZOO postanowiła zastrzelić żyrafę, jej ciało zaś przeznaczyć na pokarm, materiał badawczy oraz atrakcję dla dzieci.

                Miałam opory z zajmowaniem stanowiska w tej sprawie. Z jednej strony – tak, wydarzyła się okropna rzecz. Zamordowano zwierzę tylko dlatego, bo uznano je za nadprogramowe. Stało się to za przyklaśnięciem (a wręcz rekomendacją) Europejskiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów, do którego należą również polskie ogrody. Przyznano, że rocznie w ramach zarządzania populacją, zabija się tam około 30 zwierząt.

                Sprawa poruszyła wielu ludzi. Jednakże nie da się uciec od wrażenia, że szum jest tylko dlatego, że zmarła żyrafa, a nie przykładowo świnia, koza czy krowa. Marius umarł tak samo, jak zwierzęta w rzeźniach – z pistoletu bolcowego wystrzelonego w jego głowę. Następnie jego ciało zostało na oczach zafascynowanych dzieci i ich rodziców (co przeraża prawdopodobnie najbardziej) rozczłonkowywane, końcowo nakarmiono nim lwy.

                Z pewnej perspektywy wydaje się to nawet słuszne. W końcu tak żywiłyby się te duże koty na wolności. Ale tę wolność im zabrano. Zabrano ją również Mariusowi, w imię ochrony gatunku, w imię wychowywania społeczeństwa, w imię przetrwania. To z winy ludzi Marius znalazł się w ZOO. Z winy ludzi również został w nim zamordowany, gdy stwierdzono, że genetycznie jest im zbędny, jest odpadem. Oraz martwą atrakcją.

                Po wielu latach potrafię wstrzymać w sobie złość i rozpacz. Nie jestem bardziej przerażona zabójstwem żyrafy, niż tym, co na co dzień dzieje się w rzeźniach, fermach zwierząt futerkowych oraz laboratoriach wiwisekcyjnych. To po prostu utwierdza mnie w smutnym fakcie, że pozwalamy sobie, ludziom – tak bardzo bawić się w boga. Trzymać w rękach czyjeś życia oraz śmierć. Mimo całej fali zainteresowania Mariusem przez ludzi, propozycjami wykupu za ogromne pieniądze – postanowiono, poniekąd ma się wrażenie „na złość” – zabić go. Zadrwiono też z lwów, które same zdobywają jedzenie w naturze. Przyniesiono im już zdewastowane przez pracowników i odwiedzających zwłoki, ku uciesze gawiedzi.

                Cała sytuacja raczej wprowadza mnie w refleksję nad sensem i przyszłościom ogrodów zoologicznych. Bo zasadniczo, z obserwacji takowych w ostatnich latach, niezbyt wiele tam kultury, coraz więcej okrucieństwa. Zresztą już kiedyś publikowałam Kilka przemyśleń na temat Ogrodów Zoologicznych. Zdaje się przecież, iż głównym celem, który powinien takim instytucjom przyświecać, to ochrona zagrożonych gatunków i chorych zwierząt. Nie ich redukcja.

                Piszcie koniecznie czy słyszeliście o historii Mariusa i jakie jest Wasze zdanie na ten temat. Jak dla Was powinny wyglądać ogrody zoologiczne i czy widzicie dla nich jakąś alternatywę?