Mój kot mnie nienawidzi

                Twój zwierzak Cię nie lubi? Jest wredny, robi Ci na złość? Sika na Twoje rzeczy, jest agresywny, niszczy przedmioty? Izoluje się od Ciebie?

                Jeśli tak, to nie martw się. Twój zwierzak jest normalny, po prostu Ty nie wiesz, co on chce Ci przekazać.

                Spróbuj pominąć fakt, że jestem Kociarą, która rujnuje imprezy, na które jest zapraszana, ponieważ gdy tylko spotka na nich innych Kociarzy - wówczas do momentu, aż nas gospodarze nie wywalą za drzwi, rozmawiamy o tym, jakie kształty przyjmuje wyrzygana przez nasze koty sierść (odp. piękne!).

                Zatem - co zrobić gdy Twój zwierzak Cię nienawidzi? Warto znaleźć na początku zwierzęcego behawiorystę (weterynarze mają niekiedy taką specjalizację, a chociażby powinni być w miarę biegli w tym temacie), aby wytłumaczył Ci bardziej rzetelnie niż ja, że zwierzęta mają delikatną psychikę i nie jest to powód do śmiechu. Mogą mieć słabszy bądź silniejszy układ nerwowy i mogą sobie różnie radzić z szeregiem rzeczy, które mogą je stresować, a na które Ty nie zwracasz uwagi. Jeśli zwierzę zdaje się być agresywne, „niegrzeczne” (cokolwiek to oznacza), zachowywać się odmiennie niż zachowywało się wcześniej bądź też zawsze zachowywało się dziwnie – to zanim rozważysz, że to pewnie kwestia rasowości/bądź jej braku – pomyśl, czy tak łatwo byś stwierdził, że człowiek rasy czarnej jest bardziej agresywny od rasy żółtej, a człowiek rasy żółtej lubi bardziej kontakt z dziećmi, aniżeli człowiek rasy białej? Nie? W takim razie to pierwszy krok, aby zauważyć w zwierzęciu indywidualność, a odrzucić tezę, że jest to przewidywalny egzemplarz z etykietą „labrador”, „norweski leśny” czy też nieokiełznany „dachowiec”, „mieszaniec”, „kundel”. Bowiem to nie kolor skóry czy kolor sierści warunkuje osobowość, a cały zespół czynników, na które składają się środowisko, wychowanie, sytuacja, również geny, ale wcale nie w stopniu dominującym pozostałe aspekty.

                Co z powyższego wynika? Że musisz spróbować poznać etiologię tych zachowań i pomóc futrzakowi. Często jest to wynik stanu chorobowego, którego sami nie jesteśmy w stanie zdiagnozować, bo objawy niewiele nam mówią.

Papi - więcej zdjęć tego omena >tutaj<

                Przykładów nie będę daleko szukać, a wskażę Wam znane już piękności – Papi i Minerwę. Obie są pod opieką behawiorystki. U Minerwy problemem okazało się zapalenie dziąseł – ból sprawia, że jest nerwowa, problemy z gryzieniem doprowadzały do głodu albo niestrawności – pomyślcie, czy stan bólu jest dla Was przyjemny? Czy długotrwały ból sprawia, że jesteście nerwowi, zdezorientowani, a nawet agresywni względem innych? No właśnie, nie różnimy się wiele od siebie.

Papi z kolei jest uczulona na ślinę pcheł, które czasami podłapywała od kontaktów z psami. Dodatkowo towarzystwo nerwowej Minerwy wpłynęło na fakt, że sama doprowadzała się do ataków autoagresji i wygryzała sobie sierść. Potrzeba było naprawdę sporo czasu, abyśmy mogły się zorientować, że jej zmiany skórne mają przede wszystkim podłoże psychiczne.

                Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej na temat postępowania ze zwierzakami – dajcie znać, wówczas zaprezentuję Wam moich 5 sposobów, w jaki dbam o psychikę moich kociąt na co dzień.

                Pamiętajcie, powyższy tekst nie jest tylko tworem szalonej Cat Lady, jest poparty konsultacjami z weterynarzami oraz wypowiedziami fachowców - więc powyższy wywód ma wymiar prawie, że naukowy ;)

Ave Seitan!