Krótka historia wstydu i cynizmu

                Ostatnie dni ukazały mi różne oblicza naszego społeczeństwa, te pozytywne, jak i te negatywne. Od lat wiemy, że wśród naszych rodaków kryją się sezonowi eksperci od piłki nożnej oraz skoków narciarskich. Przez cały rok mówimy o moralności bądź jej braku - polityków oraz innych ludzi. Nasze niedawne bolączki to złamana stopa Justyny Kowalczyk (czy bohaterka bo zdobyła złoto, czy idiotka, bo tylko jedno), Kamil Stoch (i to jaki to Adam Małysz przy nim teraz słaby). Wcześniej nawet debata publiczna dotyczyła prewencyjnej mastektomii Angeliny Jolie. Część ludzi czuje w sobie naprawdę olbrzymie pokłady właściwości, do rozpatrywania cudzych, niedotyczących ich spraw.

                Ostatnie wydarzenia jednak były inne. Celebryci, aktorzy, politycy i sportowcy są przyzwyczajeni do niepochlebnych komentarzy, robią swoje. Ale tym razem to nie ludzie ze świeczników byli na językach, ale zwyczajni ludzie. Bardzo wielu martwych ludzi. Bardzo wielu cywili w kaskach na głowie – przeciwko uzbrojonej w ostrą broń policję.

                Co na to rodacy? Począwszy od wyciągania Rzezi Wołyńskiej i odebrania Polsce Lwowa – jako argumenty na absolutny sprzeciw pomocy Ukrainie ze strony Polski. Następnie masa nienawiści w stronę niektórych ludzi, jak np. totalna agresja pod adresem autorki tekstu z Glamour o modzie na Majdanie. Bezpodstawne zarzuty pod adresem Julii, która nagrała film,w którym mówiła o dramatycznej sytuacji na Majdanie. Zarzucano jej, że udaje wzruszenie, że jest pomalowana, że za dobra jakość, ona za ładna, pewnie jest ukraińską kurwą.

                Nie będę nikomu prawić morałów. Jeśli odmawiacie pomocy drugiemu człowiekowi tylko dlatego, że w podręczniku od historii przeczytaliście, że sto lat temu nasze władze państwowe się nie lubiły – idźcie stąd. Dopóki nie pojedziesz na Majdan bądź podobnie politycznie niebezpieczne miejsce na Ziemi i nie będziesz ludziom tam pomagał – nie masz prawa wyzywać dziewczyny, która pisała o modzie na Majdanie, bo nawet myśląc o pierdołach i ciepłych majtkach – ryzykowała tam życiem, kiedy Ty zaś jesteś ledwie trollem onetowym. Kiedy ja zobaczyłam roztrzęsioną Julię, kiedy mówiła „I am Ukrainian”, byłam przerażona tym, co się dzieje. Inni zaś analizowali autentyczność jej emocji, jej makijaż – wszystko, poza tym co istotne! Dlatego dziś mi wstyd za te komentarze.

                Cynizm przez lata potrafił być ciętą ripostą ludzi inteligentnych, którą też niewielu rozumiało. Przełom przyszedł po serialu M.D. House, kiedy to każdy zapragnął być tak zabawny. Wówczas wielu ludzi, zamiast być inteligentnymi, zostało po prostu bezdusznymi skurwysynami. Nie bądźcie tacy. Nie bądźcie bezduszni. Nie zasłaniajcie się innymi tragediami, które dzieją się na świecie. Nie mówcie, że nie zbawicie świata. Ktoś powie, że tu Ukraina, a  tam Afganistan. Poza tym chore dzieci, zwierzęta w schroniskach. To wszystko prawda. I miarą człowieczeństwa, o ile coś takiego istnieje, powinna być pomoc, kiedy możesz coś zrobić. Jeśli możesz, to zanieś zabawki do szpitala dla dzieci, przynieś koce do schroniska, kup kalendarz i mów znajomym o adopcji oraz sterylizacji zwierząt. 

Ale do cholery, daj przeżyć Ukrainie żałobę i nie kop ich po żebrach, kiedy ci leżą z nadzieją, że jeszcze uda kiedyś im się podnieść.